OTHERSIDE STORIES - A TRILOGY OF JOURNEYS, SPACES, AND FACES

Kategori: Kurum İçi Sergiler | Alt Kategori: Kişisel Sergi

Sergi Başlangıç: 01.11.2025 | Sergi Bitiş: 30.11.2025

ÖTEKİ TARAF HİKAYELERİ- BİR SEYAHAT, MEKAN VE YÜZLER ÜÇLEMESİ

Yol bazen bir yerden bir yere gitmek değil, sadece yürümeye devam etmenin bahanesidir: Elinde fotoğraf makinesi, bir elinde bebek arabası ve bir film sahnesi gibi geçip giden o ülkeler, o yollar. Biraz Before Sunrise, biraz Into the Wild, biraz da “hadi şu ışık kaybolmadan şu kareyi alayım” telaşı...
Bu sergi üçlemesi, bir yolun üç durağını anlatıyor: Doğa, şehir ve insan.
Birincisinde nefes var, doğada kaybolduğun kısa bir durak, yokuşun ucundaki göl. İkincisinde duvarlar, köşeler, pencere pervazlarında biriken sessizlik. Üçüncüsünde yüzler, rastlantılar, göz göze gelmeden anlaşılan hikâyeler.
Üçü de aynı anda hem dışarıya hem içime bakıyor.
Fotoğraflar kusurlu, mükemmel olmaları beklenmiyordu da... Bir bebek arabasıyla yolun eğimini hesap ederken tripod kurma şansı bulamazsın. Dolayısıyla bazen kadraj yamuk, bazen ışık, bazen de zaman kaçmış. Ama belki de o hafif baş dönmesi, bütün bu üçlemenin özü: Yolda olmanın getirdiği küçük sersemleme hâli...
Kameram elimde, zihnimde bazen Arcade Fire'ın The Suburbs'ü, bazen Travis'in Side'ı, bazen The Doves'un Kindom of Rust'ı. Kamera titremiş, belli... Ama bakış sabit. Beş bin kilometrelik bir yolun içinde, aslında hep aynı şeyi arıyorum:Bir anlığına duran zamanı. Belki bir yansımada, belki bir pencerenin kenarında, belki bir yüzün bakışında. Ve belki de bütün bu yolculuk, tek bir fotoğraf karesi için: Arabayı frenleyip, makineyi kaldırıp, ışığı tutabilmek için...Tam o anda, hayatın kendi pozunu aldığı bir saniye için...

BÖLÜM I- ÇİMLER DİĞER TARAFTA HEP DAHA YEŞİLDİR!
Bu ilk sergi, doğaya dışarıdan bakan bir yolculuğun hikâyesi.
Bir manzaranın karşısında durduğunda, insan güzelliğin ne kadar kırılgan olduğunu fark ediyor. Her şey yerli yerinde, ama o düzenin seninle ilgisi yok. Bazen sadece bakıyor ve ne kadar yaklaştığını sansa da, hep biraz uzakta kalıyor. Bu fotoğraflar, o mesafenin içinden çekildi. Rüzgârın yön değiştirdiği ya da ışığın kaçmaya başladığı anlardan. Ne bir poz hazırlığı vardı ne de bir plan; kimi karede fazla parlak bir gökyüzü, kimi karede aceleyle alınmış bir ufuk çizgisi. Ama belki de tam bu yüzden tamamen gerçekler. Doğayı izlerken duyulan hayranlıkla, o güzelliğe ait olamamanın yarattığı az biraz kıskançlık arasında sıkışmış kareler seyreyleyecekleriniz.
Bazen bir parkın içindeki ağaçtı, bazen Almanya’nın Kara Ormanları. Bazen bir göl kenarı, sessiz bir sabah, boş bir bank. Her biri insanın içinde bir yere dokunuyor, hem huzura hem hüzne, aynı anda. Yol boyunca renkler değişti; yeşilin tonları mavinin soğukluğuyla karıştı, göller gökyüzünün ruh hâlini aldı. Bazı yerlerde sessizlik yankı gibiydi; insan sesinin olmadığı ama doğanın kendi sesini duyurduğu bir yankı. Göz hep bir şeyin peşindeydi: bir denge, bir anlam, bir tesadüf belki. Ama sonunda anlaşılıyor ki doğa, insanın anlam yüklemeye çalıştığı kadar dramatik değil; sadece var. Bu sergi, o varlığın karşısında duyulan şaşkınlığın kaydı. Bir manzaranın içinde kaybolma isteğiyle, bir sonraki durağa yetişme telaşının aynı kareye sığdığı anlar. Ne kadar uzağa gidersen git, her bakışta kendine dönüyorsun. Ve bazen, bütün yolculuk sadece o fark ediş için yapılıyor.
Serginin küratörlüğünü kıymetli arkadaşım Doç. Dr. Erdinç YILMAZ gerçekleştirdi ve toplam 40 fotoğraf karesi içeriyor.

OTHERSIDE STORIES - A TRILOGY OF JOURNEYS, SPACES, AND FACES

The journey is not always about reaching a destination; it can be a simple reason to keep moving. Countries and roads pass by like scenes from a film, while I hold a camera in one hand and a stroller's handle in the other. It's a bit like Before Sunrise, a bit like Into the Wild, and a bit like the rush to "capture this shot before the light fades"...
This trilogy of exhibitions tells the story of three stages of a journey: nature, the city and humanity.
The first exhibition is about breathing; a brief stop where you can lose yourself in nature and the lake at the end of the hill. The second is about walls and corners, and the silence that gathers on windowsills. The third is about faces, coincidences and stories that are understood without eye contact.
All three look both outward and inward at the same time.
The photos aren't perfect, but that wasn't expected. After all, you can't set up a tripod while calculating the slope of the road with a pushchair. Sometimes the frame is crooked, sometimes the lighting is off and sometimes the timing is wrong. However, perhaps this slight disorientation is the essence of the entire trilogy: the slight daze that comes with being on the road...
I have my camera in my hand and Arcade Fire's The Suburbs, Travis's Side and The Doves' Kingdom of Rust in my mind. The camera is obviously shaking. But my gaze is steady. On this five-thousand-kilometre journey, I'm always searching for the same thing: a moment when time stands still. Perhaps it will be reflected in a window or captured in a face. Perhaps this entire journey is for a single photograph: stoping the car, raising the camera and capturing the light. For that one second when life takes its own pose...

PART I - THE GRASS IS ALWAYS GREENER ON THE OTHER SIDE!
This first exhibition tells the story of a journey of looking at nature from the outside.
Standing before a landscape, you realise how fragile beauty is. Everything is in its place, but this order has nothing to do with you. Sometimes, no matter how closely you look, you always remain a little distant. These photographs were taken from that distance. They capture moments when the wind changed direction or the light began to fade. There was no posing or planning; in some shots, the sky is overexposed and in others, the horizon line was captured hastily. But perhaps that is precisely why they are so real. You will see images captured between admiration for nature and a little envy at not belonging to its beauty.
Sometimes it was a tree in a park; other times, it was the Black Forest in Germany. Sometimes it was a lakeside on a quiet morning with an empty bench. Each place touched a part of a person, evoking both peace and sorrow at the same time. Along the way, colours changed; shades of green mingled with the coolness of blue and lakes took on the mood of the sky. In some places, the silence echoed; an echo without human voices, but where nature made its own sounds heard. The eye was always searching for something: balance, meaning, or perhaps a coincidence. But ultimately, it becomes clear that nature is not as dramatic as humans make it out to be; it simply is. This exhibition is a record of the amazement felt in the face of that existence. It captures moments when the desire to get lost in a landscape and the rush to reach the next destination exist side by side. No matter how far you go, with every glance you return to yourself. Sometimes, the whole journey is undertaken just for that realisation.
My esteemed colleague, Associate Professor Dr Erdinç Yılmaz, curated the exhibition, which features a total of 40 photographs.